Καλώς Ήρθατε στη Βουρβουρού
Η Βουρβουρού είναι παραθαλάσσιο χωριό και παραθεριστικός οικισμός της επαρχίας Σιθωνίας, με 140 κατοίκους. Αποτελεί οικισμό του Δημοτικού διαμερίσματος Αγίου Νικολάου στον ομώνυμο δήμο του νομού Χαλκιδικής. Η περιοχή ήταν παλαιότερα ιδιοκτησία των κατοίκων του γειτονικού χωριού, Άγιος Νικόλαος. Παράγει λάδι, μέλι, τσίπουρο, κρασί και ψάρια.
Η οικονομία βασίζεται στις τουριστικές επιχειρήσεις. Οι παραλίες της (Βουρβουρού, Λιβάρι, Ξιφάρα, Καρύδι, Μπάρα, Φάβα) και οι φυσικές ομορφιές της προσελκύουν κάθε χρόνο πολλούς επισκέπτες.
Διάπορος
Απέναντι από τη Βουρβουρού και σε μικρή απόσταση από την ακτή βρίσκεται ένα σύμπλεγμα νησιών, εννέα τον αριθμό, με σημαντικότερο το Διάπορο. Το Διάπορο είναι αρκετά μεγάλο νησί, με τεράστιο φυσικό κόλπο μήκους 700 μέτρων και πλέον, τον Κρυφτό, ο οποίος χρησιμεύει ως τόπος ελλιμενισμού για τα καράβια , όταν η θάλασσα γίνεται τρικυμιώδης. Ο κόλπος καταλήγει σε αβαθή νερά, που παραμένουν πάντα θερμά και είναι κατάλληλα για χειμερινούς κολυμβητές. Το μεγαλύτερο τμήμα του νησιού καλύπτεται από πευκοδάσος.
Λοιπά αξιοθέατα
Ο επισκέπτης μπορεί να δει τον οικισμό του διδακτικού προσωπικού του Α.Π.Θ. ο οποίος αποτελεί υπόδειγμα πρότυπου οικισμού σε πανελλήνια κλίμακα καθώς επικρατεί απόλυτος σεβασμός προς το περιβάλλον.
Επίσης, από την κορυφή του όρους Ίταμος μπορεί να δει ολόκληρη τη Χαλκιδική και το Αιγαίο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Μνημείο των Αεροπόρων.
Στον οικισμό βρίσκονται πολλά ξωκλήσια, όπως της Παναγίας της Βουρβουρούς, που εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου, του Προφήτη Ηλία και του Θεωνά.
Ιστορικά στοιχεία
Η περιοχή κατοικούνταν από τα παλιά χρόνια, όπως μαρτυρούν τα ερείπια από τον προβυζαντινό ναό του Αγίου Ανδρέα, που βρέθηκαν στο νησί Διάπορος. Αξιόλογο επίσης είναι το μέγα τείχος, οχυρωματικό έργο άγνωστης εποχής, που έκοβε την επικοινωνία του κύριου κορμού της Σιθωνίας με την υπόλοιπη Χαλκιδική.
Τον 10ο αιώνα η περιοχή αναφέρεται ως “η Γη των Βουρβούριων” και παραχωρήθηκε σαν μετόχι στη Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το 1615 κύριοι της περιοχής έγιναν οι κάτοικοι του Αγίου Νικολάου. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Μονή Σίμωνος Πέτρας πούλησε την περιοχή σε Ρώσους μοναχούς, οι οποίοι όμως εκδιώχθηκαν από τους κατοίκους του Αγίου Νικολάου. Οι τελευταίοι παρέμειναν οι μόνοι κύριοι της περιοχής.
To 1913 κάτοικοι από το Μικρό Σούλι Σερρών, την Παλαιοκώμη, την Αμφίπολη και τα Λακοβικια καταφεύγουν στη Βουρβουρού για να ξεφύγουν από τις βιαιότητες των Βουλγάρων κατακτητών της Ανατολικής Μακεδονίας. Εκεί όμως τους βρίσκει επιδημία χολέρας, με αποτέλεσμα πάνω από 110 άνθρωποι να πεθάνουν. Όσοι επέζησαν, επέστρεψαν στα χωριά τους λίγο πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
